طفلم

طفلم

ابری تو، پُر نمیّ، و کویرِ عطش منم

آن کاو عطای تو نشد از خاطرش منم

طفلم که سر میانِ دو پستان نهاده‌ام

گه شیرِ این مزان، گه ازآن شهدْچش، منم

شیرین فسانه‌ای تو و آن کس که از تو ساخت

در جان خویش پیکره فرهادْوَش منم

آن دشتِ موجْ‌زن ز وفورِ علف توئی

چون گاوِ نر دوان سویِ تو ماغ‌کش منم

تابنده مهر خاوری و خور به باختر

تازنده شمسِ روم و به بابل شَمَش منم

تو جلو‌ه‌گاه روشنی جان و جانِور

من خاستگاهِ آدمیانم، حبش منم

حافظ حکایت از محک ار می‌کند، بگوی:

زنگیّ رو سیَه که در او نیست غش منم *

حالم چه دانی ار نه چو من دلشکسته‌ای

آن کاسۀ شکستۀ بسیارْ بَش منم

* حافظ: "خوش بود گر محک تجربه آید به میان/ تا سیه روی شود هرکه در او غش باشد"

سعید یوسف، 8 آوریل 2015، شیکلگو